Producenci oferujący farby odporne na zmywanie, przeprowadzają szczegółowe testy jakościowe w warunkach laboratoryjnych. Celem jest przyporządkowanie wyrobu do odpowiedniej klasy odporności na zmywanie. Związane z tym szczegóły opisuje norma PN-EN 13300:2002.
W ramach badania odporności, powierzchnię pokrytą farbą poddaje się 40-tu lub 200-tu cykom szorowania, w zależności od odporności na zmywanie - pierwsze trzy klasy dotyczą 200-tu cykli. Następnie laborant mierzy ubytek powierzchni.
Wyniki (w μm) klasyfikują produkt:
Klasa I - minimalny ubytek;
Klasa II - niewielki ubytek ≧5 i;
Klasa III - zauważalny ubytek ≧20 i;
Klasy IV i V - znaczny ubytek już po 40 cyklach ścierania, co de facto nie pozwala uznać farby za odporną na szorowanie.
Profesjonalne powłoki malarskie muszą być zgodne także z normą PN-C-81914:2002, która dzieli je na: odporne na szorowanie na mokro (rodzaj I), odporne na mycie (rodzaj II) i odporne na tarcie na sucho (rodzaj III).